دانشمندان ایمپلنت شبکیه واره‌ای برای چشم ساخته‌اند که می‌تواند بینایی را به میلیون‌ها نفر بازگرداند.
اکنون این شبکیه‌واره، بینایی از دست رفته‌ی موش را، باز گردانده است ، و دانشمندان می‌خواهند تا پایان امسال (۲۰۱۷)، این روش را بر روی انسان نیز آزمایش کنند.
این ایمپلنت نور را به سیگنال الکتریکی، بر می‌گرداند و این سیگنالها، سلولهای عصبی شبکیه را بر می‌انگیزانند. این فناوری، می‌تواند امید را به میلیون‌ها بیماری که شبکیه‌ی آنها از بین رفته است، بازگرداند.
یکی از نارسایی‌های شبکیه، "رتینیت پیگمنتوزا" (retinitis pigmentosa) است که در آن، سلولهای گیرنده‌ی نور از بین می‌روند، و به نابینایی می‌انجامد.
شبکیه در پشت چشم قرار دارد و از میلیون‌ها گیرنده‌ی حساس به نور، ساخته شده است. ولی جهش در هر یک از ۲۴۰ ژن شناخته شده، می‌تواند به نابودی شبکیه بیانجامد! در این بیماریها، سلولهای گیرنده‌ی نور، از بین می‌روند، ولی سلولهای عصبیِ پیرامون آنها، سالم می‌ماند.
با توجه به سالم ماندن عصب‌های شبکیه، پژوهش‌های پیشین برای درمان "رتینیت پیگمنتوزا" بر تحریک سلولهای عصبی چشم با دستگاه های بیونیک، متمرکز بوده است. برخی دانشمندان نیز، روی ویرایش ژن با فناوری CRISPR کار کرده‌اند تا از جهش‌هایی که به کوری می‌انجامد پیشگیری کنند.
اکنون، گروهی به سرپرستی یک موسسه‌ی فنآوری ایتالیایی، به روش تازه‌ای دست یافته‌اند. در این روش، پروتزی در چشم کاشته می‌شود که به عنوان جایگزینی برای شبکیه آسیب دیده، کار می‌کند.
این ایمپلنت از لایه‌ی نازکی از "پلیمر رسانا"، ساخته می‌شود و بر بستری از ابریشم گذاشته می‌شود و سپس با "پلیمر نیمه رسانا" پوشش داده می‌شود.
"پلیمر نیمه رسانا" کار ماده‌ی فتوولتائیک را می‌کند، که نور وارد شده به لنز چشم را جذب کرده و به الکتریسیته بر می‌گرداند. این الکتریسیته، عصب‌های شبکیه را تحریک می‌کند، و این‌گونه جای خالی گیرنده‌های طبیعی نور در چشم، که آسیب دیده‌اند را پر می‌کنند.
پژوهشگران برای آزمایش، این "شبکیه‌واره" را در چشم موش‌هایی که به همین منظور پرورش داده شده بودند، کار گذاشتند.
این موشها که به " Royal College of Surgeons (RCS) rats" معروف هستند، به گونه‌ای پرورش یافته‌اند که در آنها بیماری شبکیه، وجود داشته باشد.
سی روز پس از جراحی، حساسیت چشم این موشها را سنجیده شد و با موش‌های درمان نشده و موش‌های سالم مقایسه گردید. در شدت نور کم ۱ لوکس، که کمی روشن‌تر از نور "ماه کامل" است، موش‌های درمان شده، چندان حساس‌تر از موش‌های RCS درمان نشده، نبودند.
ولی در نور به نزدیک ۴-۵ لوکس که مانند نور آسمان گرگ‌ومیش است، واکنش مردمک چشم موش‌های درمان شده نسبت به موش‌های سالم، تفاوت بسیاری داشت.
موشها را در شش و ۱۰ ماه پس از جراحی نیز آزمودند، ایمپلنت هنوز هم در موش‌های درمان شده، کارا بود - هر چند همه‌ی موش‌های درمان شده، درمان نشده، و سالم به خاطر پا به سن گذاشتن، دچار اختلال در بینایی شده بودند.
با بهره‌گیری از "برش نگاری با گسیل پوزیترون" "(PET) positron emission tomography" فعالیت مغز موشها در هنگام آزمایش "حساسیت به نور"، پایش گردید و در فعالیت قشر اصلی بینایی، که اطلاعات بصری را پردازش می‌کند، افزایش، دیده شد.
پژوهشگران بر پایه‌ی این دستاوردها، نتیجه گیری کرده‌اند که این ایمپلنت، "مدارهای عصبی باقی مانده در شبکیه چشم آسیب دیده" را به کار می‌اندازد، ولی برای توضیح اینکه این برانگیختگی در سطح زیستی، چگونه روی می‌دهد به پژوهش‌های بیشتری نیاز خواهد بود.
همچنین "جزئیات دقیق فرایند جراحی کاشت ایمپلنت هنوز نامشخص است".
با اینکه هیچ تضمینی برای اینکه نتایج دیده شده در موشها، در انسان نیز دیده شود، وجود ندارد، ولی این گروه پژوهشی امیدوار است که این چنین خواهد بود. ولی آنچه پیداست این است که بزودی همه چیز روشن خواهد شد.
یکی از پژوهشگران به‌نام Grazia Pertile ،که چشم پزشکی از Sacred Heart Don Calabria در Negrar ، ایتالیا است، می‌گوید: "امیدواریم که نتایج بسیار عالی به دست آمده در مدل‌های حیوانی، را در انسان نیز ببینیم".
" قصد داریم نخستین آزمایش‌های انسانی را در نیمه‌ی دوم امسال (۲۰۱۷) انجام دهیم و نتایج نخستین را در سال ۲۰۱۸ بدست آوریم. این [ایمپلنت] می‌تواند نقطه عطفی در درمان بیماری های شبکیه باشد!"
شاید اینها را نیز بپسندید:
بازگشت کامل بینایی 20 نابینا با جراحی
توانایی خواندن نوشته‌های چاپی برای نابینایان
میکروسکوپ لمسی برای نابینایان
ربات جراحی آب‌مروارید چشم
لینک منبع خبر: