دانشمندان رباتی ساخته‌اند که انرژی خود را از خوردن آب و هضم آنچه در آن است بدست می‌آورد.
ربات نرم که دهان و دل و روده دارد و می‌تواند غذا بخورد!
جایی در بریستول انگلستان یک ربات آشغال‌خوار خفته‌در‌آب هست که از چیزهای دوروبرش تغذیه می‌کند!
این ربات می‌تواند از آنچه خورده است، انرژی مورد نیاز برای پُرکردن دوباره‌ی شکمش را، تا پیش از بیرون دادن تفاله و انجام پیوسته‌ی این فرایند، تولید کند.
این یک ربات معمولی نیست، بلکه یک ربات نرمِ خودپایدار است که دهان و دل و روده دارد!
این ربات با الگوگیری از یک پلانکتون لوله‌ای‌شکل دریایی به‌نام Salp(سالپ) ساخته شده است. سالپ‌ها لوله‌هایی با دو سر باز هستند که از یک سر غذا وارد شده و از سر دیگر تفاله بیرون می‌رود. آنها هر چیز خوشمزه‌ای را که از لوله‌شان بگذرد هضم می‌کنند، این انرژی مورد نیاز برای تکان‌خوردنشان را می‌دهد. ربات دانشگاه بریستول نیز همین‌کار را می‌کند!
ربات با باز کردن دهانش، که از یک پوسته‌ی پلیمری نرم ساخته‌شده، می‌تواند شکمش را از آب و "ارگانیسم‌های زنده داخل آب" پُر کند. دل و روده‌ی ربات، سلولهای‌سوختیِ‌میکروبی (microbial fuel cell-MFC) هستند که پر از میکروب‌های گرسنه‌اند، این میکروب‌های گرسنه با شکستن زیست‌توده (Biomass)، انرژی شیمیایی آن را به انرژی الکتریکی تبدیل می‌کنند و انرژی مورد نیازِ ربات به‌دست می‌آید. تفاله‌های بازمانده از هضم نیز همزمان با وارد شدن آب به شکم، از در پشتی خارج می‌شود!
ربات با هر بار انجام این فرایند، انرژی مورد نیاز برای فرایند بعدی را به دست می‌آورد، پس در تئوری، اینکار می‌تواند تا همیشه انجام بشود! تا بی‌نهایت.
"به‌دست آوردن انرژیِ لازم برای زنده‌ماندن یک پیشرفت واقعی است". این گفته‌ی یکی از پژوهشگران رباتیک دانشگاه کمبریج، به نام "فومیا ایدا" Fumiya Iida است.
🗿رهایش کنید!
انرژی‌ای که یک سلول سوختی MFC می‌تواند از چنین خوراکی به دست آورد هنوز کم است. ولی سازندگان توانستند با به‌کارگیری مواد نرم در ساخت دهان و دل و روده‌ی این ربات، انرژی مورد نیاز ربات برای زنده ماندن را کاهش دهند. آنها با گذاشتن چند MFC پشت سرهم، مانند یک باتری که از چند سلول پشت سرهم ساخته شده، توانستند توان ربات را افزایش دهند.
یکی از برتری‌های باتری خودپایدار این است که حتی اگر انسان آن را شارژ نکرده، به برق وصلش نکند، و یا باتری‌اش را عوض نکند، او از انسان بی نیاز است. این ویژگی آن را برای کاربرد در جاهایی که برای انسان‌ها دشوار است ایده‌آل می‌سازد، ربات را در جاهایی که رویدادهای ناگواری مانند پخش رادیواکتیو و دریاچه‌های آلوده در آنجاها روی داده رها کنید و بگذارید کار را به انجام برساند!
اکنون، این خبر خوش بر پذیرش ایده‌ی پشت آن گواهی می‌دهد. هرچند، آبی که ربات در آن شناور بود محیطی ایده‌آل بود و مواد خوراکی ارزشمند و آسان‌هضم در آن یکنواخت پخش شده بود، ولی پژوهشگران دیگری نشان‌داده‌اند که سلول‌های‌سوختی‌میکروبی می‌توانند در شرایط آزمایش سخت تر نیز به خوبی کار کنند.
اکنون که "خودپایداری" این ربات به دست آمده است، پژوهشگران می‌خواهند توان آن را بالا ببرند تا بتوانند انجام کارهای سودمندی را نیز به این ربات بسپارند.
"در آینده ربات‌هایی اینچنینی می‌توانند در اقیانوس رها شوند تا آشغال‌ها را گردآوری کنند" این را Hemma Philamora یکی از سازندگان این ربات که در دانشگاه بریستول کار می‌کند می‌گوید. یکی دیگر از کاربردها می‌تواند این باشد که این ربات‌ها را در سازوکار آبیاری کشاورزی ببینیم، که در پیمایش گیاهان و یا تزریق مواد شیمیایی خودکار به آنها به کار گرفته شده‌اند.
"آنچه ما به گسترش آن می‌پردازیم، رباتی است که در محیطی طبیعی، رفتاری طبیعی داشته باشد."
لینک منبع خبر: